پروین در 25 اسفند سال 1285 در تبریز چشم به جهان گشود و از همان ابتدا زیر نظر پدر ادیب و دانشمند خود یوسف اعتصامی ملقب به اعتصام‌الملک به رشد پرداخت. در کودکی با پدرش به تهران آمد و ادبیات فارسی و عربی را از پدرش که از پیشتازان تجدد ادبی در ایران و تحول نثر ادبی بود آموخت. از هشت سالگی سرودن شعر را آغاز کرد و قطعاتی از ترجمه‌های پدرش را به نظم کشید. در تیر ماه 1303 دوره مدرسه دخترانه آمریکایی را با موفقیت به پایان رساند و در جشن فارغ‌التحصیلی، خطابه‌ای را با عنوان «زن و تاریخ» ایراد نمود. او در تمامی سفرهای داخلی و خارجی پدرش، او را همراهی می‌کرد و با طبع بلند خود پیشنهاد ورود به دربار و مدال وزارت معارف ایران را رد کرد. او در 13 تیر 1313 با پسرعموی خود ازدواج کرد و چهار ماه بعد از عقد به منزل همسرش در کرمانشاه نقل مکان نمود. اخلاق نظامی و خوشگذران این مرد که از افسران شهربانی بود با طبع لطیف پروین سازگاری نداشت و پس از و دو ماه و نیم زندگی مشترک، پروین با گذشتن از مهریه‌ی خود از همسرش جدا شد. او تلخی این شکست را با متانت و خونسردی پذیرفت و تا پایان عمر خویش سخنی از آن به میان نیاورد. او مدتی را در کتابخانه دانشسرای عالی به کتابداری پرداخت. مرگ پیش رس او بدون هیچ سابقه بیماری و پس از شانزده روز بستری شدن در بستر در شانزدهم فروردین سال 1320 کاملاً دو از انتظار بود. او را در مقبره‌ی خانوادگی‌اش در حرم حضرت معصومه در جوار پدر به خاک سپردند. به همت پدرش،دیوان پروین که شامل یکصد و پنجاه قصیده و مثنوی و قطعه ای به عنوان مقدمه است، به همراه دیباچه‌ی ملک‌الشعرای بهار در سال 1314 انتشار یافت. او کتابش را به پدرش تقدیم کرد.
منابع:
دیوان پروین اعتصامی به کوشش منوچهر مظفریان. 13۶۸. انتشارات علمی و کتاب آفرین
اعتصامی، ابوالفتح. تاریخچه زندگی پروین اعتصامی. 1352. تهران.
رضوانه امامی‌پور
