صاحب‌دیوان، پایـگاه خبــری و تحلیلی تاریخ و فـرهنگ ایران

پارس وی دی اس
پنجشنبه, 9 فروردین, 1403

هنر ایرانی

هنر با زندگی پیوسته بود و انواع هنرها با یکدیگر پیوند داشتند. موضوع نقاشی و شاعری یکی بود و همه اینها کم در بند شهرت و نام خود بودند. هنر ایران هنر گمنامی و بی نشانی بود، به این سبب در صراحت و صداقت هنر اعتبار یافت و پیشرفت شایان نمود.
هنر ایرانی بر تزئین مبتنی است ، ابهت و جنبه روحانی هنر باستان ایران به سبب کمال آن در تزئین است. هنر تزئین ایران به بالاترین درجه کمال رسید چون به تاثیر عوامل ظریفتر شد و توسعه یافت. هنرمندان در عین آنکه به رسوم کهن پایبند بودند و آن را با متانت و وفاداری حفظ  می کردند و در تکمیل آن رسوم و ابداع می کوشیدند.

 هنرایرانی در موضوع و اسلوب بسیار وسیع بود و ریزه کاری در آن اهمیت بسیار داشت. هنرمندان ایرانی از همان آغاز پیدایش دست ساخته های سنگی ، خاکی و مفرغی از زیبایی و زیباشناسی غافل نبودند و با ایجاد نقوش و تصاویر گوناگون نه تنها به زیبایی دست ساخته های خود افزودند بلکه برخی از آداب و رسوم رایج زمانه خود را تصویر نموده و جاودانه نمودند و اما این هنر زیباپرست و تکامل گرا را کجا می توان یافت.

مجموعه ای غنی و کامل از آثار هنری ایران در بزرگترین و مهمترین موزه های جهان جای دارد. نفیس ترین مجموعه از آثار هنرهای ایرانی در موزه متروپولیتن نیویورک می باشد. موزه آرمیتاژ در لینیگراد مجموعه کاملی از مجموعه فلزی دوره ساسانیان را در اختیار دارد. از این میراث گرانبها موزه های دیگری نیز بهره برده اند ، مثلا موزه هنرهای زیبا در بستون از نمونه های برجسته و موزه فاگ در کمبریج از آثار هنر نساجی و همینطور موزه فلادلفیا دارای قالی های بسیار نفیس و مجموعه معماری.
بحث ما غارت آثار ارزنده و انتقال آنها به موزه های بیگانگان نیست چون به عقیده من این آثار محل امن و افراد قابل اعتماد برای حفظ یافته اند و هویت اصلی آنها پنهان نگردیده و اطلاع رسانی صحیح و درست موجب شناخت مردم دنیا از فرهنگ و آثار ایرانی می گردد.
بر عکس یاغیان آثار ملی که این آثار را موزه های بزرگ جهان عرضه می کنند ، بدترین لطمه را دلسوزان غافل و جاهل به میراث پدران ما می زنند. درک روح اثر هنری که آفریننده آن در جانش دمیده است اصلی ترین گام در حفظ اثر می باشد در اکثر موارد خالق اثر هنری فراموش شده و ما مبهوت اثر می شویم.
به واقع یک اصل اساسی باید رعایت گردد که آثار هنری به هر طریق ممکن حفظ و حراست گردند و این مهم در موزه داخلی و خارجی تفاوتی نمی کند ، حفظ اثر و مرتبط نمودن آن با شناسنامه تاریخی نهایت کاری است که می توان انجام داد.
جواب سوال دوستان سطحی نگر که مطرح میکنند ، فایده نگهداری پر هزینه این آثار چیست را باید چنین داد که اثر هنری به مثابه حافظه تاریخی آن کشور است. کشور بدون تاریخ و هنر به انسان بی حافظه و عقل می ماند.
به یاد فیلمی افتادم که نمی دونم دیدم یا فیلم نامه اش رو خوندم ، جریان از این قرار بود که ، در قصری ملکه ای زیبا زندگی میکرد و ملکه را مستخدمی بود. در اتفاقی ناخواسته ملکه حافظه از دست میدهد ، خود و گذشته را فراموش می کند در همان حین از مستخدم می پرسد من کیستم و اینجا کجاست ؟ مستخدم فرصت طلب بلافاصله جواب می دهد من شاهزاده و اینجا قصر من است و تو کنیز قصر.
ملکه زیبا در لحظه ای به کنیزی بدل شد. مدتی به همین روال طی شد تا اینکه آثار هنری موجود در قصر که به دست یا با سفارش ملکه پدید آمده بود موجب تفکر او گردید و حافظه از دست رفته را باز یافت.
حال شما حاضرید به جای ملکه ای بودید که در قصری انباشته از آثار هنری است یا قصری خالی از هویت و گذشته ؟

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

یادداشت