شیر و خورشید در ادوار مختلف مفاهیم متفاوتی داشته است. به طور مثال اگر کشتن شیر به دست یک فرد نشانه قدرت و توانمندی بوده، در دوره‌ای دیگری نشانه کشتن هوا و هوس و ارتقای روحانی فرد به شمار می‌رفته است.
نقش شیر را از دوره هخامنشی تا فتحعلی‌شاه می‌بینیم تا آن‌جا که سنگ‌نگاره تخت‌جمشید که در آن شیری در حال غلبه بر گاو است را به عنوان نماد نوروز می‌شناسیم.
اسدالله (شیرخدا) لقب علی (ع) بود و در تشابیه کربلا نیز حضور دارد و خورشید این نقش، نمادی از خورشید نبوت و وجود حضرت محمد (ص) است و در باور شیعه خورشید نبوت پشت شیر ولایت قرار دارد.
بر همین اساس در عصر صفویه شیر و خورشید که نمادی شیعی است در مقابل هلال و ستاره عثمانی که برای حکومت سنی مذهب عثمانی است، قرار می‌گیرد.
جالب این که زمانی نماد هلال و ستاره روی تاج ساسانیان قرار داشت و عثمانیان چون خود را ادامه سلجوقیان می‌دانستند آن را برگزیدند که بگویند ادامه امپراتوران گذشته هستند.
در جنگ جهانی اول نیز شیعیان نماد شیر و خورشید را در سازمان ملل مصوب و سازمان امدادی شیر و خورشید سرخ در برابر هلال احمر و صلیب سرخ تاسیس شد.
سیداحمد محیط طباطبایی
