بافت تاریخی شیراز با وسعت ۳۶۰ هکتار به عنوان یکی از ارزشمندترین بافت‌های مسکونی تاریخی ایران شناخته شده است؛ این بافت ترکیبی منحصربه‌فرد از کوچه پس کوچه های قدیمی، خانه‌ها و بناهای قدیمی است که همه امکانات زندگی فردی و اجتماعی را دارد.
جلسه شورای ملی ثبت آثار تاریخی و فرهنگی وزارت میراث‌فرهنگی، با دستور کار بررسی پرونده ثبت ملی بافت تاریخی شیراز روز دوشنبه – دوم مرداد ۱۴۰۲- با حضور علی دارابی قائم مقام وزیر و معاون میراث فرهنگی، مصطفی پورعلی مدیرکل دفتر ثبت آثار تاریخی، حسین عباسی مهر مدیر پایگاه بافت شیراز و علیرضا قلی نژاد مدیر پیشین بافت تاریخی شیراز و از کارشناسان میراث فرهنگی در وزارت میراث فرهنگی، گرشگری و صنایع دستی تشکیل و پس از بررسی پرونده، بافت تاریخی شیراز در فهرست آثار ملی ثبت شد.
حفظ و صیانت از بافت تاریخی شیراز از دیرباز مورد توجه دوستداران میراث فرهنگی بوده است و فعالان و دوستداران میراث فرهنگی سال‌ها ثبت ملی بافت تاریخی شیراز را پیگیری می‌کردند، در سال‌های اخیر اجرای طرح‌های توسعه و عمرانی در بافت تاریخی شیرازی موجب نگرانی هایی از تخریب این بافت شده بود. مطرح شدن طرح توسعه پیرامونی حرم شاهچراغ(ع) که حدود ۶۷ هکتار از فضای اطراف را در برمی‌گیرد طی سال‌های گذشته واکنش‌های متفاوتی را از سوی متولیان و فعالان میراث فرهنگی به دنبال داشته است.
در سال ۸۹ طرح توسعه خیلی زود به تصویب مقامات ارشد رسید و اجرایی نیز شد، اما اعتراضات محلی و مغایرت پروژه با طرح کلی و جامع شهر شیراز در نهایت باعث توقف آن شد. خبر تخریب بخشی از بافت و خانه های تاریخی اطراف حرم شاهچراغ نه تنها در شیراز، بلکه در میان علاقه‌مندان فرهنگی سراسر کشور، واکنش برانگیز بود به گونه‌ای که سال ۹۷ نیز شکایت‌هایی در این خصوص در قوه قضائیه مطرح شد.
موضوع بافت تاریخی شیراز در سال‌های بعد نیز همواره به خبری داغ در شبکه‌های اجتماعی و البته کانال های معاندان تبدیل شده بود و هر از گاهی با انتشار تصاویری از تخریب خانه های تاریخی و انتساب آن به شیراز همراه بود. این دغدغه‌ها و نگرانی‌ها در رابطه با تخریب این محدوده تاریخی همچنان ادامه داشت تا اینکه در ماه‌های پایانی سال ۱۴۰۱ انتشار اخباری از آغاز تخریب خانه‌های تاریخی شیراز باعث شد موضوع بافت تاریخی شیراز دوباره بیش از پیش در کانون توجه‌ها قرار داد.
